Bycie dziewczyną z Derry to stan umysłu. „Derry Girls” wróciły i 2. sezon jest lepszy niż „jedynka”

Przenosimy się do lat 90., do Irlandii Północnej, a tam do miasta Derry. Trwa konflikt pomiędzy Irlandią Północą i Republiką Irlandii, co w wielkim skrócie sprowadza się do niechęci katolików do protestantów i na odwrót. Chyba że tymi protestantami są chłopcy, wtedy dziewczyny z Derry są w stanie wiele znieść. W 2. sezonie „Derry Girls” wracamy do szkoły katolickiej, którą dowodzi nieco szalona siostra Michael, potrafiąca zabić spojrzeniem i ironią. A przynajmniej nieco przyhamować zapędy dziewczyn z Derry, których ulubionym zajęciem jest wpadać w kłopoty.

Czy to eskapada na koncert wbrew woli rodziców, kiedy w mieście grasuje niedźwiedź polarny, czy to przypadkowe upalenie towarzystwa na stypie bułeczkami z haszyszem – dla nich nie ma rzeczy niemożliwych. Trudno nie odnieść wrażenia, że nawet jeśliby chcieli uniknąć przeciwności losu, to te za bardzo ich lubią. I całe szczęście! Bo dzięki temu widzowie mogą śmiać się do rozpuku, obserwując poczynania tego gangu nastolatków. Ale nie tylko – cała historia rodziny Erin, głównej bohaterki produkcji, sprawia, że uśmiech pojawia się na twarzy, a na serduchu robi się cieplej.

Nawet jeśli ktoś nas denerwuje (cholerni dziadek Erin i jej matka!), to nie sposób i tak nie darzyć go sympatią. Wielobarwna społeczność miasta Derry przypomina pod tym względem mieszkańców miasteczka Stars Hollow z „Kochanych kłopotów”. Któż z nas nie pamięta Kirka, amerykańskiej wersji „kobiety pracującej”? Jego konflikty z burmistrzem Stars Hollow są już legendarne! I tak właśnie jest w Derry – tu każdy każdego zna, a serial aż kipi od tzw. running joke'ów, czyli powracających żartów, które najlepiej zrozumiane będą przez fanów serialu, bo to właśnie one związały ich z produkcją.

Tu dzieciaki nie mają smartfonów, całe dnie włóczą się po dworze, ale znajdują czas na odrabianie pracy domowej. Są zwykłymi nastolatkami, które jeszcze zachowały dziecięcą naturę, nawet jeśli w kółko myślą o seksie jak Michelle. Dodatkowym smaczkiem, poza klimatem, stylem i modą przeszłej dekady, jest w serialu muzyka. Kiedy w jednej scenie usłyszałam pierwsze takty Ace Of Base, All That She Wants, wiedziałam, że się nie zawiodę. I rzeczywiście, ścieżka dźwiękowa to zbiór hitów z lat 90. – wspaniale!

Ten serial uwodzi lekkością i zręcznym zestawieniem tematyki wchodzenia w dorosłość z politycznym konfliktem w Irlandii Północnej. Dojrzewają nie tylko główni bohaterowie, czyli zwariowane nastolatki, które przeżywają pierwsze miłości, zauroczenia, pocałunki, przyjaźnie, przygody i fascynacje, ale dojrzewa – w pewnym sensie – sytuacja w kraju. Dochodzi do przełomowych, ważnych dla całej Europy i świata momentów.

Fani „Matyldy”, wspomnianych „Kochanych kłopotów”, „The End of the F***ing World”, „Różowych lat 70.” i „Sex Education”, a także ci którzy pamiętają „Mrówki w gaciach” czy „Szesnaście świeczek” będą zachwyceni. Ja jestem. I wyczekuję 3. sezonu serialu o dziewczynach z Derry. Czuję się jedną z nich!