Wizualne czary i zabawa z formą. Zobaczcie najlepsze plakaty filmowe ostatnich 12 miesięcy

Wykorzystanie motywu portetu rodzinnego do plakatu horroru psychologicznego jest ruchem genialnym w swojej prostocie. Tym bardziej, że przed seansem można się domyślić, że rodzina z plakatu nie zazna szczęścia i spokoju. Ale działa on też i po seansie, gdy patrzymy na postaci na nim umieszczone, znając ich losy plakat ten rezonuje jeszcze bardzej.

Choć nowy „Predator” okazał się, niestety, nieudanym filmem, to jeden z plakatów promujących tę produkcję zdecydowanie przewyższył go o kilka przysłowiowych, nomen omen, głów. Jestem wielkim fanem pełnych rozmachu obrazów/grafik/zdjęć, na które składa się ogromna liczba szczegółów. A już tym bardziej, gdy dany artysta tworzy obraz składający się z mozaiki mniejszych fragmentów. W przypadku plakatu do „Predatora” twórcy skorzystali z elementu charakterystycznego dla naszego „milusińskiego stworka”, czyli z czaszek. Całość wygląda upiornie i szalenie efektownie.

Oto przykład jak wielką siłę może nieść ze sobą jeden obraz, w dodatku pokazujący jedną postać. Na plakacie do filmu Spike’a Lee rozgrywa się bowiem spory ułamek historii czarnoskórych mieszkańców USA pokazujący drogę, jaką przebyli Afroamerykanie przez dekady rasizmu, walki z nim oraz stawania się integralną częścią amerykańskiej społeczności. Plakat pokazuje bowiem czarnego Amerykanina (policjanta) ubranego w nakrycie głowy członków Ku Klux Klanu, który lewą ręką pokazuje symbol black power, a w prawej trzyma fryzjerski grzebień, będący symbolem barbershopów. Mocna rzecz!

Raz na jakiś czas, w zalewie przeciętnych, albo nawet świetnych, ale pozbawionych wyrazu plakatów pojawia się przynajmniej jedna perełka. Do takich z pewnością należy plakat do świetnego filmu „Faworyta”. To jedna z tych grafik, które z powodzeniem mogłyby trafić na wsytawę w galerii sztuki współczesnej. Powoduje u widza konsternację, sprawia, że wpatrujemy się w niego próbując zrozumieć, co się na nim dzieje. Genialny fotomontaż jest nie tylko abstrakcyjny i niestandardowo „bawi się” postaciami z filmu, ale też można się w nim doszukać niejednej metafory związanej z samą fabułą.

To prawdopodobnie jeden z najlepszych plakatów obrazujących filmową antologię. „Ballada o Busterze Scruggsie”, którą można oglądać na Netfliksie to szcześć krótkich opowieści, które autor plakatu zręcznie pokazał poprzez prowadzące w różne strony ścieżki wychodzące prosto z napisów tytułowych. W dodatku na każdej z nich znajdują się sylwetki bohaterów poszczególnych epizodów. Wspaniałe!

Plakaty do filmów science-fiction często cierpią na syndrom powielania schematów z czasów pierwszych „Gwiezdnych wojen” bądź „Star Treka”. Ewentualnie, jeśli film dotyczy lotów kosmicznych na grafice widzimy jakąś planetę i statek kosmiczny. „Ad Astra” z Bradem Pittem w roli głównej ucieka od tych alejek, podążając własną ścieżką. Na plakacie widzimy kosmonatuę, w pozie przypominającą bieg, który znajduje się, jak mniemam, w przestrzeni kosmicznej, jednak jego figura jest zniekształcona, przypominająca tym samym wykres zakłóceń radiowych. Nie potrzebuję już nawet zwiastuna, aby być zaintrygowanym tym filmem.

Po sukcesie wspaniałej „Wonder Woman” z 2017 roku, sequel właściwie nie potrzebuje plakatu w sensie promocyjnym. Z pewnością jednak takowy nie zaszkodzi, tym bardziej jeśli ma stanowić tak wspaniałą ucztę dla oka. Plakat do „Wonder Woman 1984” aż pulsuje barwami, momentalnie zwraca na siebie uwagę i sprawia, że niełatwo oderwać od niego wzrok. Z jednej strony, trudno nie dostrzec podobieństw między tą grafiką, a materiałami promującymi „Thor: Ragnarok”, ale jego twórcy na tyle umiejętnie podeszli do zadania, że rozwinęli ten styl, a nie bezmyślnie skopiowali.

Wprawdzie najnowszy film Wesa Andersona srogo mnie rozczarował, ale mimo to gdy widzę dobry plakat, to nieważne stają się moje uczucia względem dzieła, które promuje. Tym bardziej, że plakat to sztuka sama w sobie. W tym wypadku wrażenie robi przede wszystkim sam koncept, przedstawiający kilkadziesiąt (!) psów z tytułowej wyspy. Każdy z nich zupełnie inny, a twórcy zadbali nawet o to, by widoczne były obroże z ich imionami. Główny ludzki bohater filmu jakoś zupełnie niknie w oczach na tle tego imponującego i barwnego tłumu psiaków.

„Proud Mary” nie trafił na polskie ekrany kinowe (nie uzyskał zbyt wysokich not od krytyków, więc prawdopodobnie nie jest to wielka strata), natomiast jego plakat to osobna artystyczna historia. Z jednej strony nawiązujący do poetyki i stylistyki plakatów kina blaxploitation z lat 70., a z drugiej zdecydowanie go rozwijający. Na głowie głównej bohaterki twórca popełnił wspaniały kolaż scen i postaci z filmu, które tworzą coś na kształt afro. Ilość detali i szczegółów robi wielkie wrażenie. To jeden z tych plakatów, w które można wpatrywać się bez końca i co jakiś czas znajdywać w nim coś nowego.

Jeszcze świeżutki plakat do 3 sezonu serialu „Stranger Things” może nie przynosi trzęsienia ziemi, ale stanowi logiczne rozwinięcie swoich poprzedników. Podobnie zresztą jak sam serial, który z sezonu na sezon powiększa swój świat oraz rozmach produkcyjny. Tym razem twórcy nie patyczkowali się zbytnio, tylko pozwolili sobie na sentyment do lat 80. full power. I również tutaj ilość szczegółów jest na tyle duża, że plakat ten sam w sobie opowiada swoją własną historię.

Z plakatem „Midsommar” od reżysera „Dziedzictwa Hereditary” jest właściwie ta sama sytuacja co ze zwiastunem rzeczonego filmu. Piękne kolory, atmosfera lata, w pełni rozkwitłej natury i dwoje ludzi pośrodku rajskiej łąki trzymających się za ręce. Zmierzają oni jednak w stronę ubranych na biało postaci tańczących wokół krzyża. No i to wystarczy by wprowadzić atmosferę niepokoju, dysonansu. Tym bardziej, że chyba nie było dotąd plakatu promującego horror, który mieniłby się od tylu jasnych i przjemnych barw.