Tak złe, że aż wstyd je oglądać. Najgorsze polskie filmy wszech czasów

Zanim jednak zaczniemy się, mam nadzieję, zachwycać nowościami, zatrzymajmy się na chwilę i sięgnijmy pamięcią do tych najmniej chlubnych momentów w rodzimej kinematografii. Oto najgorsze polskie filmy wszech czasów.

Od czego by tu zacząć? Nie ma chyba żadnego poziomu, na którym "Kac Wawę" można uznać za cokolwiek wartościowego. I nie chodzi mi wcale o wartości artystyczne, ale rozrywkowe. Już sam fakt, że ktoś uznał, iż film o piciu wódki w Warszawie zasługuje na to, by pokazać go w 3D (!!!) zasługuje na anty-Nobla za intelektualne cofanie naszego gatunku w rozwoju. Drugim kandydatem do tej nagrody byłby pomysł na umieszczenie w jednym filmie Borysa Szyca i Michała Milowicza ramię w ramię. Amerykański oryginał, na którym bezczelnie bazowali twórcy "Kac Wawa", miał w sobie przynajmniej jakąś intrygę, kilka w miarę zabawnych scen i niezłych aktorów. W polskiej, smutno-nieśmiesznej wersji tego wszystkiego brak.

"Smoleńsk" to bodaj pierwszy mainstreamowy film propagandowy w historii wolnej Polski. Scenariusz w przypadku tej produkcji potraktowany został jako luźny koncept. Chaotyczny, pozbawiony spójności, z postaciami, które są do bólu papierowe i przezroczyste. W rolach głównych obsadzono szerzej nieznanych aktorów z trzeciej ligi, których największymi osiągnięciami były występy w epizodach rodzimych telenowel i reklam. Jak widać to wystarczało dla produkcji takiej wagi. Dialogi napisane niechlujnie i jeszcze gorzej wypowiadane przed odtwórców. Ja zapamiętam przede wszystkim jedną z moich ulubionych kwestii w historii kina: "To nie jest proste, a nawet wręcz przeciwnie".

Reżyseria? Hmm… w sumie by się tu przydała. Ja w każdym razie nie dostrzegłem. Formalnie "Smoleńsk" to logistyczny bałagan. Efekty pirotechniczne wyglądają, jakby powstały na ledwie zipiącym Commodore. Tragedia, jaką bez wątpienia była Katastrofa Smoleńska nie zasługuje na tak żenujące potraktowanie.

Czy produkt filmopodobny, bazujący na bohaterach polskiej edycji Big Brothera miał jakiekolwiek szansę na sukces? Moim zdaniem nie. To z góry przegrana sprawa. I "Gulczas, a jak myślisz?" (tytuł to cytat z powiedzonka, które funkcjonowało pośród uczestników pierwszej polskiej edycji Wielkiego Brata) to żenująca próba nakręcenia komedii. Strzępki scenariusza, w rolach głównych amatorzy, którzy w życiu nie stali przed prawdziwą filmową kamerą, fatalne pomysły i jeszcze gorsza realizacja. Jedynym w miarę jasnym punktem tego "dzieła" jest występ Janusza Rewińskiego, choć szczerze dziwię się, co on w ogóle robił na planie tego quasi-filmu.

O tym, jak żenujący i głupi jest ten film, niech świadczy choćby to, że może się on poszczycić rzadko spotykaną średnią ocen 2,0 na Filmwebie. A warto zaznaczyć, że nawet najsłabsze i najgłupsze filmy przeważnie są wyżej oceniane, bo zawsze znajdzie się jakaś grupa ludzi, którzy podciągną ją do góry. W tym wypadku nawet widzowie o mało wyrobionych i wyrafinowanych gustach powiedzieli „nie”. Jedynym filmem, który przebija "Gluczas, a jak myślisz" swoją głupotą i beznadziejnym wykonaniem, jest tylko jego kontynuacja, czyli "Yyyyrek. Kosmiczna nominacja".

Wychodzi na to, że nie ma właściwie dna, zawsze można spaść niżej. Są filmy, które pomimo żenującej warstwy formalnej i buchającej od nich beznadziei, na jakimś poziomie potrafią bawić swoją nieudolnością i topornością. "Yyyreek!!! Kosmiczna nominacja" nie zdołał osiągnąć nawet tego pułapu. To film boleśnie nieśmieszny, grafomański, smutny w swej porażającej nijakości. I nie wiem co bardziej mnie przeraża – ludzie, którzy z własnej nieprzymuszonej woli wybrali się na niego do kina, czy „twórcy”, którzy przyłożyli swoje ręce do tego, by on w ogóle powstał.

Choć Patryk Vega ma na swoim koncie naprawdę fatalne filmy, wystarczy wymienić "Last Minute" czy "Ciacho", by nie szukać daleko, to w "Botoksie" absolutnie pojechał po bandzie. Opierając się na zasłyszanych pokątnie miejskich legendach i bujdach, stworzył pół-realną tabloidową bajkę dla dorosłych, opowiadającą o wypaczeniach i patologiach służby zdrowia. Scenariusz to zbieranina najbardziej sensacyjnych wątków i historii, które zdają się być żywcem przeniesione z "Faktu".

Na pewno nie można powiedzieć, że jest to film nijaki. Vega z jednej strony ma ciężką rękę i nie potrafi prowadzić aktorów, ale z drugiej czysto formalnie nawet nieźle łączy wątki w jedną całość. I na pewno potrafi szokować widza. Tylko jest to szokowanie na rynsztokowym poziomie, tyleż samo prostackie, co krzykliwe. Czym zagłusza braki w scenariuszu, na siłę wulgarne dialogi i brak artystycznej wizji.

Były kiedyś czasy, gdy o jakichkolwiek adaptacjach książek Andrzeja Sapkowskiego mówiło się z przymrużeniem oka. Głównym tego powodem był fatalny "Wiedźmin" w reżyserii Marka Brodzkiego z Michałem Żebrowskim w roli Geralta. I choć Żebrowski wielkim aktorem wcale nie jest, to akurat jego rola na tle całej produkcji nie wypadła wcale tak źle. Poniekąd nawet pasował, przynajmniej do mojego wyobrażenia na temat wiedźmina z książek (szczerze mówiąc bardziej mi pasuje do Geralta niż Henry Cavill).

Głównym problemem tego filmu jest fakt, że został on pomyślany jako 13-odcinkowy serial TVP. I dopiero później twórcy podjęli się próby skondensowania tego wszystkiego do 2-godzinnego formatu. Sprawiło to, że "Wiedźmin" kulał narracyjnie, nie obyło się bez licznych montażowych wpadek, fabuła została boleśnie spłaszczona. No i ten smok… „Cud” polskiego CGI. Najlepsze jest to, że sam serial wcale nie był taki zły. Kto by pomyślał, że ok. 15 lat później Wiedźmin, dzięki genialnej grze wideo, stanie się znaną na całym świecie marką, a sam Netlfix zabierze się za produkcję nowego serialu na podstawie serii Sapkowskiego.

Oto co dostajemy, gdy nieudolny reżyser próbuje w polskich warunkach zrobić rodzimą wersję "Piły" i "Hostelu". "Pora mroku" na pewno was nie przestraszy. Film ten jest tak fatalnie wyreżyserowany, że co najwyżej może rozbawić. Fabuła, pełna starych i przewidywalnych schematów, kompletnie nie trzyma się kupy. Aktorzy zdają się być niczym dzieci we mgle. Wszystkie, ale to wszystkie sceny, które miały być w teorii przerażające, wypadły po prostu… nudnawo i nieudolnie. Horror to obcy nam gatunek filmowy, a "Pora mroku" udowadnia, że kompletnie go nie czujemy i nie potrafimy się poruszać w tej poetyce. Miejmy nadzieję, że do czasu.