Prima aprilis. Filmy, po których nie będzie ci do śmiechu

Zatem: mamy do wydania aż 100 mln dolarów na komedię. W obsadzie całkiem niezłych aktorów. Robimy trzecią część popularnej (ktoś wie czemu?) serii, która stała się kasowym sukcesem. Prima aprilis! Robimy film, w którym nie ma ani jednej zabawnej sceny. To będzie dopiero zaskoczenie! – Tak musiały wyglądać rozmowy twórców i producentów trzeciej części jednej z najgorszych serii komediowych wszech czasów. Nie widzę innego powodu, dla którego wykładając na film komediowy takie pieniądze i zatrudniając tak dobrych komików, można zrobić tak nieśmieszną produkcję parafilmową.

To musiał być żart. Musiał!

Jednym z najlepszych popkulturowych żartów ostatnich dwóch dekad jest wmawianie nam, że Nicolas Cage potrafi grać, jego twarz nie jest w postępującym stadium letargu, jest wziętą gwiazdą kina akcji. Przy tym ostatnim punkcie naprawdę wybornie się uśmiałem.

W swej jakże bogatej filmografii Cage wcielał się m.in. w wampira, zanim stało się to modne czy mistycznego magika w żenująco nieudanym "Uczniu czarnoksiężnika", który okazał się (chyba) niezamierzoną parodią Harry’ego Pottera.

Ale nic nie przebije jego zadumanej i przygniecionej dylematami codzienności mimiki w kinie akcji i thrillerach, takich jak Historia zemsty, Pakt krwi czy Geniusze zbrodni.

Jego fenomen jest niesłychany – grywa rocznie nawet w 5 filmach, których prawie nikt nie ogląda (większość nie trafia nawet do masowej dystrybucji), a krytycy i widzowie mieszają z błotem. On sam stał się obiektem kpin i żartów oraz, co gorsza, memów (znak, że jest naprawdę źle). A jednak, pomimo tego Cage grać nie przestaje, nadal przebierając w licznych propozycjach. Zabawne, prawda?

Jak obiecywał, tak zrobił. Guberna... to znaczy, Terminator powrócił. Niestety. Jakiś pan w krawacie, zaszyty gdzieś na wzgórzach Hollywood uznał, że jego kultowe I’ll be back należy rozumieć dosłownie. Tym sposobem, po jakże owocnej karierze gubernatora Kalifornii i ze skandalem rozporkowym w tle, Arnold znowu chce kopać tyłki, rozwalać złoczyńców i robić przy tym sporo zamieszania.

Sęk w tym, że akurat ten żart średnio się chyba udał, bo nikt za bardzo nie garnie się do oglądania go na dużym (i małym) ekranie. I to nie tylko w tak słabych filmach, jak Sabotaż, Dorwać Gunthera czy Likwidator, ale nawet w nowych odsłonach Terminatora.

Ale Schwarzenegger nie poprzestaje - już za rok zobaczymy go w kolejnym Terminatorze i, uwaga, uwaga, nowym Conanie Barbarzyńcy.

A ja cały czas żałuję, że w drugim Terminatorze, wypowiadając słowa I’ll be back, nie dodał: Żartowałem.

Ten film, prawdopodobnie jeden z najgorszych w historii kina, to z jednej strony owoc pasji, zaś z drugiej - gwóźdź do aktorskiej kariery Johna Travolty. Battlefield Earth, znany w Polsce jako Bitwa o Ziemię, jest adaptacją niewiele lepszej powieści L. Rona Hubbarda, pisarza science-fiction oraz... założyciela Scjentologii.

Travolta, należący do Scjentologów, ubóstwiał postać Hubbarda do tego stopnia, że postawił wszystko na jedną kartę i nie bacząc na marny materiał źródłowy oraz to, jak komicznie i żałośnie zarazem prezentuje się w kostiumie kosmity, doprowadził do produkcji filmu. Po premierze Bitwy o Ziemię śmiało się z niego całe Hollywood i co najmniej pół świata, a jego kariera legła w gruzach. Dlaczego?

Same marne efekty specjalne i charakteryzacja sprawiają, że trudno powstrzymać się od śmiechu, a formalnie to istna katastrofa (karygodny montaż i reżyseria, za którą powinna grozić chłosta). Przy tym filmie The Room wyrasta na niemal arcydzieło.

Odwiedzacie Netfliksa w celu obejrzenia jakiejś niezobowiązującej, ale udanej komedi, natrafiacie na niedawną premierę, Game Over, Man!, wciskacie guzik "play". I co? Prima aprilis! Słowo "komedia" gdzieś uszło wraz z powietrzem podczas powstawania tego kompletnie nieudanego i przede wszystkim nieśmiesznego filmu. A to jednak sztuka (albo niezły żart, głównie z nas, widzów), by nawet kloaczne dowcipy położyć tak ciężką ręką do pisania dialogów i wymyślania w założeniu zabawnych scenek.

Ale to tylko dowodzi temu, że nawet najgłupsze komedie jakie widzieliśmy w życiu wymagają jakiejś inwencji twórczej, choćby liczonej w promilach. Tutaj nawet tego zabrakło.

Jak na tej liście mogłoby zabraknąć filmu, z którego żartuje sobie sam odtwórca roli głównej, czyli Ryan Reynolds? Green Lantern to zabawny (choć nie dla producentów i reżysera) przykład tego, jak może wypaść komiksowe widowisko, gdy nie ma się na nie żadnego pomysłu, poza wyciąganiem pieniędzy od naiwnej publiczności, która pozornie bezmyślnie pójdzie do kina na każdy film z superbohaterem.

Fatalny scenariusz trudno przełknąć, przyznaję. Ale w tego typu filmach rażą mnie inne rzeczy. Np. komiczne efekty specjalne, mając na uwadze to, że w Green Lantern wpakowano 200 mln dolarów. Ktoś kto wykładał taką ilość pieniędzy na średnio znaną postać DC musiał być albo niezorientowany w temacie, albo mieć nie lada poczucie humoru. Sztuką jest też takie poprowadzenie aktorów, między którymi na ekranie nie ma ani krzty chemii, że na koniec, w prawdziwym życiu stają się parą i na czerwonym dywanie potrafią okazać sobie więcej emocji niż w tym filmie. Mowa oczywiście o Blake Lively i Ryanie Reynoldsie.

Ale nadal nie uważam, że było to warte tych 200 mln i straconego czasu.

Hej, chcecie obejrzeć film o Batmanie? Chodźcie! Będzie sporo akcji, dużo wrogów, będzie też Robin, dorzucimy nawet Batgirl. Arnold Schwarzenegger zagra Mr. Freeze. Będzie fajnie. Prima aprilis! Jeśli to był żart z fanów Batmana, to jeden z bardziej dotkliwych.

A biorąc pod uwagę fakt, że do roli Batmana zatrudniono George’a Clooneya uznaję, że to musiał był żart, bo kto poważny porwałby się na coś takiego?

Kto powiedział, że wszystkie kawały muszą być udane i śmieszyć każdego? Zapewne dla wytwórni w tamtym czasie było to zabawne, by potraktować widzów jak bezmyślną masę i wcisnąć im filmopodobny produkt, służący głównie do sprzedaży jak największej ilości zabawek (stąd taki ogrom postaci w tej produkcji).

I przyznam, że sam dałem się na to trochę nabrać, bo pamiętam, że w momencie polskiej premiery filmu sklepy z zabawkami aż pękały w szwach od figurek z Batman i Robin, na które i ja się skusiłem.