Wachowscy sięgają po kosmiczną operę mydlaną i kicz z lat 70. "Jupiter: Intronizacja", recenzja sPlay

Dzieło Wachowskich to tak naprawdę kosmiczna opera mydlana z mnóstwem efektów specjalnych i scenariuszem tak strasznie złym, że absolutnie wartym obejrzenia. Serio. "Jupiter: Intronizacja" jest filmem beznadziejnie napisanym, ze strasznie manierycznym i pretensjonalnym aktorstwem, ale koniec końców bardzo odprężającym i dostarczającym mnóstwo zabawy. Nie wiem czy Wachowskim o to chodziło, ale ze względu na potężną dawkę klisz i kiczu ich dzieło było po prostu niesamowicie śmieszne.

W normalnych warunkach uznałbym "Jupiter" Intronizację" za kompletną porażkę i powód do wstydu dla Wachowskich, ale w związku z tym, że oglądałem film w sali Skoda 4DX, zmieniło się moje postrzeganie tego dzieła.

Nie wyobrażam sobie tak naprawdę, że Wachowscy mogli zrobić "Jupiter: Intronizacja" na serio. To po prostu - tak sobie tłumaczę - niemożliwe, szczególnie że fabuła jest do bólu schematyczna, budząca momentami poczucie zażenowania. Co to oznacza? Ano w skrócie typową historię międzyplanetarnego kopciuszka kończącą się happy endem. Główna bohaterka, Jupiter (Mila Kunis), jest niezadowolona ze swojego dotychczasowego życia pod jednym dachem z wielką familią i pracy jako sprzątaczki (rodzinny biznes). Nieszczęsny żywot głównej bohaterki nie trwa jednak długo, ponieważ zostanie wplątana w wielki kosmiczny konflikt między członkami potężnego rodu handlującego... ludźmi z różnych planet.

Niestety w tym miejscu natrafiam na potężna przeszkodę - niemożność wytłumaczenia wam tego, o co w "Jupiter: Intronizacja" chodziło. Nie wiem jakich wspomagaczy Wachowscy używali podczas pisania scenariusza, ale to musiało to być coś zaiste wyjątkowego.

Summa summarum, cała fabularna układanka Wachowskich szybko się rozsypuje i budzi konsternację, która zaczyna się już na samym początku filmu.

Przechodząc do rzeczy, Jupiter okazuje się być wcieleniem wielkiej królowej z rodu, który panuje we wszechświecie od zarania dziejów i zasiedla nowe planety hodując na nich homo sapiens. Po co to robią? Ponieważ dla ras bardziej rozwiniętych najcenniejsza rzeczą we wszechświecie jest czas. Dzięki zaawansowanej genetyce, ludzie (ale nie z Ziemi, która jest tylko kolonią) nauczyli się przedłużać własne życie. Do tego procesu potrzeba jednak innych istot żywych. Jupiter z racji swojego pochodzenia jest pretendentką do tronu i zostania głową arystokratycznego rodu. Okazuje się jednak, że potomstwo królowej - czyli poprzedniego wcielenia Jupiter - chce zachować albo wzmocnić swoją pozycję na rynku handlowania ludźmi, dlatego też z miłą chęcią pozbędą się swojej "nowej" matki.

Na szczęście dla głównej bohaterki, pojawia się Caine (Channing Tatum), genetyczna krzyżówka człowieka z wilkiem, prawdziwy rycerz w lśniącej zbroi, który ma spiczaste uszy. Gdy bohaterowie zostają przedstawieni, potem następują już tylko wybuchy, pościgi, walka dobra ze złem, przedzieranie się przez siły wroga - jak w "Gwiezdnych wojnach" - i obowiązkowy wątek miłosny. Wachowscy do tego dołożyli jeszcze jaszczury, żarty z biurokracji i kosmitów rodem z "Archiwum X". Niewątpliwie na ekranie wiele się działo i o to chyba Wachowskim głównie chodziło. Zarówno twórcy filmu jak i ludzie z Warner Bros. wiedzieli, że taki gniot nie ma szans obronić się fabułą, dlatego też zdecydowali się na dołożeniu widzowi wrażeń poza filmowych.

Fotel podążający za ruchem kamery, oprysk wodą, podmuchy wiatru, dochodzące do nozdrzy zapachy, to wszystko robiło wrażenie w połączeniu z obrazem. Podczas seansu czułem się więc jak małe dziecko, które po raz pierwszy doświadcza przejażdżki na rollercoasterze. Jasne, filozoficzne bzdety zawarte w filmie i przesadna teatralność postaci (szczególnie Lorda Balema, w którego wcielił się Eddie Redmayne) zwalały z nóg, ale co z tego kiedy koło ucha słuchać wystrzelone pociski, a na plecach czuć lekkie uderzenia, gdy bohater na ekranie dostaje po pysku lub pada na ziemię.

Mila Kunis z Channingiem Tatumem odstawili na ekranie "Modę na sukces", więc jeżeli liczycie na dobry film bawiący historią, w żadnym wypadku nie wybierajcie się na "Jupiter: Intronizacja". Jeżeli jednak macie blisko siebie Cinema City z salą 4D pędźcie do kina. Będziecie bawić się przednio, pozbądźcie się tylko zawczasu wysokich oczekiwań i obowiązkowo kupcie popcorn.