10 niechcianych piosenek, które stały się hitami

Umbrella to piękny przykład niechcianej produkcji, podawanej z rąk do rąk, która ostatecznie trafiła do właściwiej osoby, czyniąc z piosenki międzynarodowy hit.  Siedem tygodni na szczycie Billboard Hot 100, dziesięć tygodni jako numer jeden na UK Singles Chart, wygrana dwóch MTV VMA i statuetka Grammy w 2008 – to osiągnięcia, które odrzuciła Britney Spears, Mary J. Blige i Akon. A pomyśleć, że zaczęło się od wygłupów w studio Christophera Stewarta i Teriusa Nasha w 2007 roku. Ci dwaj zdali sobie w końcu sprawę, że mają do czynienia z hitem i wysłali materiał do Britney. Gwiazda pop jednak odrzuciła Umbrellę, ponieważ stwierdziła (ze swoimi ludźmi), że już mają gotową płytę Blackout i więcej nie potrzebują…  Potencjał piosenki dopiero docenił producent L.A. Reid, który zrozumiał, że materiał idealnie nada się na płytę Good Girl Gone Bad Rihanny. Najbardziej poszkodowany w historii jest jednak Taio Cruz, który od początku, gdy usłyszał Umbrellę chciał ją nagrać, ale… jego wytwórnia mu na to nie pozwoliła…

O boże, co by to było, gdyby …Baby One More Time nie trafił do rąk Britney! Na całe szczęście dziewczyny z TLC (pracujące nad płytą Fan Mail) odrzuciły ten numer skomponowany przez słynnego szwedzkiego producenta - Maxa Martina. Co ciekawe, jeszcze przed tym wydarzeniem, menadżer Britney chciał zatrudnić Martina do debiutanckiej płyty Britney, ale ten interesował się tylko gwiazdami a nie żółtodziobami. Los się jednak uśmiechnął do Rudolpha i Britney, koniec końców TLC miały już przygotowany hit No Scrubs, a Britney bez …Baby One More Time byłaby jak jajecznica bez dodatku cebuli – bez sensu.

Znów naszą bohaterką jest Britney Spears, ale obiecuję po raz ostatni, chociaż prawdę mówiąc ta artystka ma na koncie naprawdę sporo odrzuconych kawałków (Umbrella, Telephone, Whiplash, Milkshake) a także utworów, które cudem trafiły w jej ręce (…Baby One More Time, Toxic, I’m a Slave 4 U, Hold It Against Me, Till the World Ends). Najgłośniej jednak mówiło się o Telephone, który przejęła Gaga, a raczej odkupiła od Sony, bo właściwie Telephone to dzieło Gagi ( w tamtym znanej bardziej jako Stefanie Germanotta) – która wtedy pracowała dla Sony tworząc hity dla innych (np. Pussycat Dolls). Po tym jak Britney i jej zespół odrzucili ten numer (mając już kompletny materiał na płytę Circus), Gaga bardzo mądrze postąpiła biorąc piosenkę dla siebie, w końcu sama nad nią pracowała i znała jej potencjał.

Zanim Rihanna zyskała Umbrellę, to najpierw udało jej się zdobyć dla siebie S.O.S., który był jednym z hitów na jej drugiej płycie A Girl Like Me z 2006 roku. Christina Milian z dorobkiem w postaci hitowego Dip It Low odrzuciła utwór, który mógł całkowicie zmienić odbiór jej płyty So Amazin’ (również z 2006 roku). Krążek na pewno zyskałby wiele, gdyby S.O.S. się na nim pojawił, bez tego So Amazin’  Christiny wydał się trochę nudnawy, przynajmniej w porównaniu do wydawnictwa Rihanny.

PS Rihanna również zgarnęła dla siebie kawałek We Found Love, który pierwotnie miał należeć do Nicole Sherzinger. Artystka w momencie podesłania jej dema była zajęta innymi rzeczami (nie wiem niestety jakimi), więc zignorowała propozycję. Poza tym miała dość dance’u, a We Found Love jest przecież wybitnie dance’owy.

Wyobraźcie sobie świat, w którym We Can’t Stop nie jest wykonywane przez Miley Cyrus. Nie ma twerkowania, nie ma pokazywania języka i żenującego występu na VMA rok temu. Pieknie? Tak mogło się stać, gdyby piosenka Mike Will Made It trafiła do Rihanny. Jednak album Rihanny Unapologetic był już gotowy, więc We Can’t Stop musiało znaleźć innego właściciela – Miley. Podobnie stało się z Party In The USA, które oryginalnie napisane przez Jessie J (i Łukasza Gottwalda) zostało pozostawione Miley Cyrus przez to, że wytwórnia uznała utwór za mało „pikantny” dla Jessie.

Z Only the Lonely wiąże się historia, która trochę nie pasuje do zasady „niechcianej piosenki”, mianowicie utwór był skomponowany przez Roya Orbisona oraz Joe Melsona, którzy w 1960 roku wieźli kawałek prosto do Elvisa w Graceland. Ten jednak, w momencie przybycia dżentelmenów, jeszcze spał, więc ci postanowili jechać do Nashville do Everly Brothers, żeby oferować im hicior. Everly Brother powiedzieli jednak coś, co zmieniło życie Orbisona i świat muzyki, zaoferowali Orbisonowi aby to on sam nagrał tę piosenkę. Wszystko to skończyło się tak, że Only the Lonely stało się pierwszym międzynarodowy przebojem od Roya Orbisona.

Rock Your Body (a raczej historia kryjąca się za tą piosenką) zmieniło współczesną muzykę pop. Otóż król popu MJ odrzucił ten kawałek, który miał znaleźć się na jego płycie Invincible (z 2001 roku), a wraz z nim kilka innych, które trafiły na debiutancki krążek Justina Justified (z 2002 roku). Król popu swoją decyzją powołał na świat swojego następcę – księcia Justina.

Ufff, było naprawdę blisko. Kawałek pierwotnie został nagrany przez Tori Alamaze w 2004 i trafił na jej singiel (Don’t Cha). Po mikroskopijnym sukcesie Tori, wytwórnia Universal postanowiła jednak przekazać utwór komuś innemu. I tutaj pojawił się pomysł oddania singla Sugababes i… Paris Hilton. Koniec końców Cee-Lo Green (producent Don’t Cha) oddał piosenkę Pussycat Dolls – na całe szczęście.

It’s Raining Men to prawdziwie niechciane dziecko muzycznego biznesu, wielkie artystki jak Donna Summer, Diana Ros, Barbara Streisand i Cher odrzuciły tę piosenkę. „Dzięciątkiem” zaopiekował się na szczęście duet Martha Walsh i Izora Armstead, znany większości jako The Weather Girls.

Świat bez piosenki My Humps – śpiewanej przez Fergie – prawdopodobnie nie byłby taki sam. Strasznie irytujące słowa i obraz łapiącej się za tyłek Fergie, to znak rozpoznawczy tej piosenki. Pomyśleć tylko, że tych „łapiących się za tyłek” w teledysku mogło być aż sześc…