Naczelny polski heretyk o sobie samym
Miało być zło, szatan i pożoga, a był po prostu... Adam Darski. Bez kontrowersji, za to zdroworozsądkowo, z wyczuwalną nutką egocentryzmu. Przed Wami Nergal w pełnej krasie.
Wcielanie się w rolę szatana, opcjonalnie nazisty, darcie Biblii na scenie, czy też przywdziewanie korony cierniowej - to tylko niektóre z pomysłów lidera Behemotha na prowokowanie. Co trzeba Nergalowi przyznać, są to sposoby sprawdzone przez najlepszych i zaklasyfikowane jako niezwykle skuteczne. Ozzy Osbourne odgryzł głowę nietoperzowi, nieważne, że przez przypadek - teraz jeśli ktoś nie wie o nim wiele, zna go głównie z tego. Marilyn Manson lata temu spalił na scenie Pismo Święte - z miejsca stał się jedną z najbardziej kontrowersyjnych, znienawidzonych przez Kościół postaci (podpalenie perkusisty o dziwo nie ociepliło wizerunku wokalisty). Także Madonna upodobała sobie palenie symboli religijnych, szczególnie krzyży. Przynajmniej raz na takim niepłonącym sama sie zawiesiła. Efektowne i efektywne: cała trójka skandalistów istnieje na scenie od dawna i prawdopodobnie jeszcze długo nic się w tej kwestii nie zmieni. Działania Adama Darskiego budzą nie mniejszy społeczny sprzeciw, niż te podejmowane przez wymienionych powyżej artystów. Mimo to jego fanów wciąż przybywa.
Dlaczego? Powodem jest fakt, że Nergal nie jawi się jako narwaniec, który trafił na scenę i nie do końca wie, co zrobić, bo tyle tam ludzi, trema narasta, więc zaczyna szokować: trochę bluźnierstw, trochę drwin, trochę zniewag i jakiś dramatyczny gest, a na koniec jeszcze więcej bluźnierstw. Nie. Gdy tylko zejdzie ze sceny, skończy swój performance i ma okazję zaprezentować siebie, wypowiadając słowa, które dla odmiany da się zrozumieć, okazuje się mężczyzną dojrzałym, z ugruntowanymi poglądami i konkretnym pomysłem na życie. Takim właśnie porzuceniem performance'u, wyjściem ze światła reflektorów, w którym niezmiennie trwa prowokacja jest autobiografia Nergala: Spowiedź heretyka.
Darskiego o rozmaite aspekty jego życia wypytują dwaj przyjaciele, Krzysztof Azarewicz i Piotr Weltrowski. W ich pytaniach zabrakło mi zwykłej, ludzkiej ciekawości. Dociekliwość, jak najbardziej - swojego rozmówcę starali się wycisnąć do cna, dowiedzieć się wszystkiego, co tylko mógłby zechcieć powiedzieć. Ale o ekscytacji, z jaką poznaje się szczególnie interesującą, barwną osobę, nie może być mowy. Bo i skąd miałaby się wziąć świeżość nowej znajomość, skoro znajomość wcale nową nie jest? W efekcie z każdego kolejnego pytania aż krzyczy: "my już to wszystko wiemy, ale dopytać trzeba, bo akurat robimy tu świetną książkę". W istocie, książka jest świetna, ale ratuje ją Nergal, jego osobowość, przebijająca z każdej wypowiedzi, nie dynamika pytań.
Po lekturze z pełnym przekonaniem stwierdziłam, że właśnie przeczytałam książkę szczerą. Darski mówił, co myśli - nie mniej, nie więcej. Był bezpośredni i co wywarło na mnie szczególnie pozytywne wrażenie: niezwykle świadomy siebie - swoich emocji, potrzeb, barier, zalet i wad. Mówił o osobach i wydarzeniach, które w jakiś sposób na niego wpłynęły, mówił o tym, kim jest i w co wierzy (w większości w co nie wierzy i dlaczego), mówił o swoim własnym podejściu do życia i muzyce. Nie sposób zgodzić się z każdym jego stwierdzeniem, ale zdecydowanej większości nie można odmówić prawdziwości. Z wywiadu-rzeki wyłania się obraz człowieka, który nie wstydzi się siebie, który nie udaje. Obserwowanie owego obrazu to zajęcie, które inspiruje i pobudza do myślenia. Na wysłuchanie tej spowiedzi zdecydowanie warto poświęcić swój czas.
Spowiedź heretyka dostępna w cenie 33,60 zł w serwisie merlin.pl
